Tweelingen en de systemische plek
“Heb je verkering met de één, krijg je de ander erbij”.
Die zin heb ik vroeger wel gehoord. En nu weet ik ook de systemische achtergrond.
Dat tweelingen (en vooral identieke tweelingen) als kind vaak onafscheidelijk zijn is natuurlijk wel bekend. Om een eigen identiteit te ontwikkelen die losstaat van de ander is vaak dan ook lastig. Later, als je een relatie krijgt kan het ook wat zoeken zijn naar de juiste afstand. In het systemisch werk zie je dit ook terug in de plek die de tweelinghelft inneemt ten opzichte van de ander. De eerste plek naast de één, is altijd voor de ander. Het is goed als een partner van een tweelinghelft zich beseft dat er dus iemand is die dichterbij staat. Als dat lukt heeft de relatie een eerlijke kans.
Dit is ook terug te zien bij tweelingen/meerlingen waarbij een tweelinghelft is overleden . Zelfs al is dat tijdens de zwangerschap al gebeurd, het heeft wel een plek als tweeling in het familiesysteem. Het is belangrijk voor de overlevende tweelinghelft om hier bewust van te zijn. Niet alleen voor het aangaan van een relatie maar vaak leeft een overlevende tweelinghelft met de rem erop. Alsof je maar half mag leven. Gelukkig kan je in het systemische veld werken met deze dynamieken en is er veel levensruimte te creëren.
Over ouders en voorouders. intergenerationeel trauma.
‘De stenen die de ouders op hun weg oprapen, daar struikelen hun kinderen niet over’ (surinaams gezegde)
Wat is nou het belang van de eigen stenen oprapen? En hoe doe je dat dan, Stenen rapen? De jongeren en de ouders waar ik mee gewerkt heb blijken eigenlijk altijd onbewust met elkaar verbonden in hun probleem. Bijvoorbeeld een jongen die niet meer naar school ging, die verbonden bleek met de ruzie tussen de vader en grootvader. Of het slechte zelfbeeld en zelfbeschadiging bij een meisje overeen bleken te komen met hoe moeder dat deed in haar depressie. Of het op school en sociaal vastlopen dat verbonden bleek met overleden kinderen twee generaties terug.
Nou schrijf ik hier dat ze verbonden zijn maar eigenlijk gaat het over GEbondenheid. Deze binding maakt ook dat er soms geen directe aanleiding lijkt voor het gevoel of gedrag. Het voelt voor de jongeren ook niet als een keuze, het is iets dat ze overkomt. Daarom is het ook moeilijk voor ze om er verandering in te brengen en het anders te gaan doen. In een individuele opstelling kun je deze gebondenheid aan het licht brengen waardoor er besef komt van wat er is blijven liggen. Vaak gaat dat over schuldgevoelens, schaamte en verdriet dat niet de aandacht heeft gekregen die het eigenlijk had moeten hebben. In de opstelling komt dat vaak naar boven en kan het ook weer naar de plek waar het eigenlijk thuishoort. Dat geeft de betrokkenen een gevoel van vrijheid en erkenning maar ook meer verbondenheid in plaats van gebondenheid.
Vanaf dat moment is er weer ruimte om in verbinding de eigen weg te gaan. 
De impact van een overleden kind in een familiesysteem
Het verlies van een kind is een diep verdriet dat generaties lang doorwerkt. Zelfs, of juist als er niet meer over wordt gesproken, blijft de aanwezigheid voelbaar—vaak op een onbewust niveau. Ook als het bij de geboorte is gestorven of in geval van een miskraam. Voor de levende kinderen is het noodzakelijk dat deze kinderen een plaats krijgen. Niet alleen in het hart van de ouders maar ook in de volgorde van de kinderrij. Dat kan al heel makkelijk door te vertellen over het overleden kindje dat als tweede geboren is bijvoorbeeld. Het tweede levende kind weet dan dat het eigenlijk het derde is.
In systemisch werk zien we dat een overleden kind nog steeds deel uitmaakt van het familiesysteem. Als dit verlies niet volledig erkend wordt, kan dit leiden tot onbewuste patronen bij een volgend kind. Of in een volgende generatie.
Zo kan het zijn dat een jonger kind (onbewust) de plek van een overleden broer of zus probeert in te nemen en het gevoel heeft dat het het leven niet volledig mag leven. Ze voelen zich soms zwaar en verdrietig of vertonen opvallend gedrag zonder duidelijke reden. Ook later nog als deze kinderen volwassen zijn.
Door ruimte te geven aan het verdriet en het verloren kind een plek te geven in het systeem, kan er rust komen voor de ouders en generaties daarna. Dit betekent niet ‘loslaten’, maar juist liefdevol vastpakken en erkennen dat ieder zijn of haar eigen plek heeft.
Zijn er in jouw familie verhalen die onbesproken blijven, terwijl ze misschien nog steeds voelbaar zijn?
Wil je ontdekken hoe systemisch werk kan helpen om deze verborgen dynamieken zichtbaar te maken? Stuur me een bericht voor een kennismaking.
#SystemischWerk #Familiesystemen #OnzichtbareDynamieken #Verlies #Rouw #Generaties #Bewustwording